7سال بعد
از روی تخت پاشدم و با جیغ کوسن ها را سمت فرهاد و فریماه پرت کردم عوضی های بیشعور به سختی از روی تخت پاشدم
ماه های آخر بارداری خیلی سخته دوتاشون بهم میخندیدن یهو پاهام پیچید به سختی تعادلم را حفظ کردم که فرهاد با خنده اومد طرف و بازوم را گرفت
-به من دست نزن بیشعور مضخرف ...
بر خلاف حرفی که زدم محکم تر گرفتم و بوسیدم
فریماه-...اهم ...اهم..من میرم ...به مهگل سر بزنم داره بازی میکنه....
بعدم با پوزخند رفت بیرون
پاهام درد گرفت اروم روی مبل بقل اتاق نشستم -خیلی بیشعوری فرهاد حتی نمیتونم 4 تا قدم بردارم یدونه بچه خوب بود دیگه حالا شدن 3 تا خیلی سخته خیلی درد داره
فرهاد با لبخند اومد بقلم نشست و روی موهام را بوس کرد -عشقم من که نرفتم بگم اینا دوقلو بده خدا خودش دوست داشته تو را عذاب بده جیگر منا خنک کنه دو قلو داده تازه چی بهتر از دو تا دو قلو
-اوف خیلی بیشعوری...چیز..فرهاد....من گشنمه ...یعنی ما گشنمونه
-چاقالوی شکموی خودمی آخه
کوسن مبلا کوبوندم توی صورتش که با دو رفت بیرون دفتر خاطراتم را برداشتم برگه ی قدیمیش را خوندم تا ببینم تا کجا نوشتم
-وااای خدا بهتر از این نمیشه من حاملم یه دختر خوشگل حاملم اسمشم میزارم مهگل به مامان و بابا هم گفتم خیلی خوشحال شدن تازه قراره نقل مکان کنن به تهران یه خونه بقل ما فروغ و نازگلم توی این 2 سال ازدواج کردن و فروغ موند اینجاو نازگل برگشت روستا عشقم به فرهاد هر روز بیشتر و بیشتر میشه ....خبر بدی هم که داریم اینه که رایان و آرامیس از هم طلاق گرفتن و آرامیس رفت پاریس پیش پدرش و رایانم رفت اصفهان پیش مادر پیرش ما هم قراره یه سفر به اصفهان بکنیم اما بعد به دنیا اومدن مهگلم....
این نوشته مال 5سال پیش بود چقدر درگیری داشتم هیچی ننوشتم
شروع کردم به نوشتن -5سال گذشت مهگل به دنیا اومد خوشگلترین دختریه که تا حالا دیدم حالا مهگل تقریبا 5 سالشه و من یه دو قلو حامله ام امروز اواسط ماه نهم بارداریمه دوقلو هام هم یه دخترو یه پسرن که اسماشون مهسا و مهرداد میشه اولا ناراحت بودن ولی حالا انگار خدا بهم بهترین لطف را کرده با عشق بچه هام را بزرگ میکنم و نمیزارم سختی بکشن و عاشق بشن میزارم بدون سختی عاشق بشن ...که البته مضخرفه هیچوقت نمیشه ادم سختی نکشه
من میرفتم سر کار یه جورایی توی اتلیه شراکتی با پارمیس و آنا کار میکنیم فروغ هم چون بچه دار شد از شراکت صرف نظر کرد رایان و آرامیس دوباره ازدواج کردن و پارمیس و آرسام هم که وقتی مهگل 1 سالش بود ازدواج کردن و همون سال بچشون بدنیا اومد چون قبل عروسی بچه دار شده بودن دیگه...آنا و آرمانم که فعلا نامزدن با اینکه عاشق هم هستن ولی منتظر برگشت مامان و باباهاشوناز خارج هستن ....
-و عشق من و فرهادم پایدار تر از همیشه است..
با صدای فرهاد بقل گوشم برگشتم طرفش-بله صد در صد
لباش را گذاشت روی لبام
ازش جدا شدم و به سینی غذا خیره شدم ازش گرفتم و شروع کردم به خوردن بهترین حس دنیا بود
داشتم میخوردم که حس کردم دلم داره تیر میکشه صورتم از درد جمع شد که فرهاد سینی را گذاشت اونطرف ونشست پایین پاهام-جانا..عشقم خوبی چی شد
-واای...فکر...کنم....وقتشه
فرهاد با شنیدن حرفم سریع رفت نمیدونستم داشت چیکار میکرد فقط داشتم آروم جیغ میکشیدم که مهگل نترسه چشمام را بستم انگار بیهوش شدم.....
***
چشمام را باز کردم اروم پا شدم کجا بودم..توی اتاقمون بودم بقلم را نگاه کردم دو تا گهواره به هم چسبیده بود از روی تخت بلند پد با دیدن دو تا فرشته داخلش لبخند روی لبام شکل گرفت و اشکام جاری شد اروم یکیشون را بقل کردم خواب بود این مهسای من بود اروم بوسیدمش و بوی عطرشا نفس کشیدم گذاشتمش داخل گهواره و مهردادم بود چقدر خوشگل بود
اونم اروم گذاشتم داخل گهواره رفتم سمت آینه یه لباس سفید پوشیده بودم و موهام دورم ریخته شده بود از اتاق رفتم بیرون یهو با چهره متعجب فرهاد مواجه شدم داشت کتش را در میاورد ریش در آورده بود و چشماش گود رفته بود
یه قدم رفتم جلو با دو دویدم و بقلش کردم
-میدونی 1 ماهه چه عذابی بهم دادی چرا چشمای خوشگلتو باز نمیکردی
خواستم چیزی بگم که صدای قشنگ مهگل اومد -بابا...خواب مامان را دی...
با دیدن من تعجب کرد دویدم سمتشا و محکم بقلش کردم اونم توی بقلم گریه میکرد
من یک ماه بیهوش بودم .....
***
دست مهگل را گرفتم و مهرداد را توی بقلم گرفتم فرهاد هم با مهسا اومد و اون دست مهگل را گفت فرح ناز و فروغ با مامان و بابا و فریماه هم اومدن و کنار ما ایستادن دوستامون هم اومد پارمیس پاشنه کفشش شکسته بودو با اخم اومد و ایستاد پشت عکاس با تعجب نگاهمون میکرد-تموم شدن
-معلومه که نه مثلا میخوام بزنم به دیوار خونم اونوقت بهترین دوستام و گلبو خانم نباشن
شاداب و خانوادش اومدن و پشت سرشم نازگل و شوهرش و گلبو خانم همه ایستادن عکاس رفت تا یه 4 پایه بیاره تا پارمیس وایسه روش همون لحظه رفتم جلوی جمع ایستادم
-یه لحظه به من توجه کنین....خب همه افرادی که توی این عکس هستن کل این 29 سال عمر منا تشکیل دادین خوشحالم که هستین و خواهین بود زندگی من خیلی سختی داشت خیلی شکست و پیروزی داشت ولی با کمک شما به این لحظه خوب رسیزم همتون را از ته قلبم دوست دارم عکاس میگه زیادین ولی به نظر من خیلی کم هم هستین 29 سال عمرم با شما بود میخوام بقیه اش هم با شما باشه خیلی ممنون که هستید
با صدای جیغ کسی برگشتم
سوگند بود داشت با کفشای 10 سانتیش میدوید -اومدم ببخشید جانا جون دیر شد رو هوا بوسم کرد و رفتم ایستاد به حرکاتش لبخند زدم و رفتم ایستادم
مهگل -همه بگین چییز
همه خندیدن و گفتن چییییییییییز
و با چلیک دوربین فهمیدم همه ی 29 سال خاطره شد و من یه جانای جدیدم یه مادرم یه قلب خانوادمم پس باید همیشه قوی باشم همه پراکنده شدن تا از مهمونی لذت ببرن فریماه و شاداب هم دو قلو ها را گرفتن تا برن بازی مهگل هم رفت با پسر فروغ بازی کنه که البته نمیشه گفت بازی دعوا کنه ......
دست فرهاد را گرفتم و کشیدم داخل خونه و کادویی که براش خریده بودم را در آوردم و بهش دادم یه ساعت بود که صفحه اش عکس خودم و خودش بود با لبخند نگاهش کرد و بوسیدم
-ممنون عشقم
-هنوز تموم نشده
کتاب را جلوش گرفتم و بهش دادم
با تعجب نگاهش کرد روی جلد را خوند -چشم ارباب
-این کتاب کل خاطراته منه ویرایش شده و کامل از اولین روزی که دیدمت تا چند وقت پیش خوشحال میشم بخونیش
پریدم و بقلش کردم
-خیلی دوست دارم جانا خیلی دوست دارم هیچوقت از پیشم نرو باشه
-چشم ارباب حتما..بلند خندید منم همراهیش کردم بی قید و آزاد خندیدم و از این آرامش لذت بردم و فکرم را خالی کردم تا بعد از اینجا فکرم را با آینده مبهم درگیر کنم ...
آهنگی که بخش میشد ما را وادار به رقص کرد با آهنگ همراهی میکردیم چون واقعا حرف دلمون بود
وقتی یاد تو میافتم بایدم تو هر نفس بغضم بگیرم
من فراموشی بگیرم اون همه خاطره رو یادم نمیره
نمیره
همه جا با توام عشقم همه جا کنارمی واسه همیشه
هر جای دنیا که باشیم ما که حسمون بهم عوض نمیشه
نمیشه
میدونم دوست دارم هر جا باشی حتی از من جداشی
بازم بغضت تو صدامه و عشقت تنها تکیه گامه
دوست دارم آرزومی هر جا میرم روبرومی
حسم با تو عاشقانه س این یه نشونه س
من تو زندگیم ندارم واسه درد نبودن تو کم نیست
اره زنده موندم اما زندگی کردنم دست خودم نیست
شاید از خودت بپرسی عشق دیوونه ت چرا آدم نمیشه
چرا بعد این همه سال حتی یک شب به تو حسم کم نمیشه
نمیشه
آخه دوست دارم هر جا باشی حتی از من جداشی
بازم بغضت تو صدامه و عشقت تنها تکیه گامه
دوست دارم آرزومی هر جا میرم روبرومی
حسم با تو عاشقانه س این یه نشونه س
** ** ** ** **
آهنگ فرزاد فرزین عاشقانه
پایان
22/2/95
نمیدونم کی شروع شد ولی وقتی شروع شد تا بی نهایت ادامه داشت .....
نویسنده :پانیذ دهقانی
)
)
نریمان
جانا
رایان
