-بچه ها نگا کنید پسر کوره آمده.

و صدای خنده هاشون که منو به مرز جنون می کشوند.دستی روی شونم آمد بابام بود که نزاشت بیشتر صداشون و بشنوم و منو به داخل ماشین راهنمایی کرد.از اون موقع بود که بیشتر اوقاتم توی اتاقم سپری شد و بجز برای موسسه رفتن از خونه خارج نمیشدم .موسسه تنها جایی بود که بعد از اتاقم توش احساس آرامش و راحتی میکردم لااقل اونجا خبری از ترحم نبود. همه مثله من بودن حتی بعضی هاشون مادرزاد نابینا بودن و تعداد معدودی مثله من در اثر اتفاقی بیناییشون واز دست داده بودن .استادهای خوب و با شخصیتی هم اونجا تدریس میکردن البته بیشترشون نابینا هایی بودن که همینجا درس خونده بودن وبعد از خوب شدنشون برای جبران اینجا فعالیت میکردن ...تو موسسه همه با هم دوست بودیم ولی من بیشتر با حسین صمیمی بودم ...حسین 2سال بعد از من به این موسسه آمد..تو 10 سالگیش بر اثر صانحه تصادف و ضربه ی شدیدی که به سرش وارد میشه دکترا میگفتن که امکان زنده بودنش خیلی کمه ولی اون بهوش آمده اما به علت از دست دادن قرینه ی چشماش نمی تونه ببینه دکتر معالجش گفته به خاطره ضربه ی شدیدی که دیده همین که زندس و فقط بیناییشو از دست داده جای شکر داره.حسین پسر شیطون و شوخیه و هیچ وقت هم امیدشو از دست نداده و من چقدر به این روحیه غبطه میخورم.به قبل تر که فکر میکنم به زمانی که از دست شیطنت هام مادرم عاصی بود به وقتیکه با راحیل بازی میکردم چقدردلم میخواد الان که 13 سال گذشته صورت راحیل وببینم اگه اون اتفاق کذایی نیوفتاده بود الان همه چی مرتب بود حتی دوست دارم بدونم حسین چه شکلیه به اون روز نفرین شده برگشتم.12ساله بودم داشتم با امین پسر همسایمون بازی میکردم که توپ و شوت کرد بالا پشت بوم ما بهش گفتم صبرکنه تا برم توپ و بیارم توپ درست همون لبه بود ؛ پشت بوم ما لبه های کوتاهی داشت(جان پناه) گفتم بزار ی شوت جانانه به توپ بزنم رفتم عقب و بعد با سرعت دویدم تا اومدم لگد به توپ بزنم؛نفهمیدم پام روی چی رفت که لیز خوردم و پرت شدم پایین از دو طبقه افتاده بودم 2ماه رفتم تو کما دست و پای چپم شکست.دکترا گفته بودن اگه تا مدت ده روز بهوش نیام دیگه امیدی به زنده موندنم نیست اما من روز پنجم بهوش اومدم با چشمی که تنها یک چیز می دید سیااااااهی.

دوسالی از نابینا شدنم می گذشت که یه روز راحیل که اونموقع پنج سالش بود اومد اتاقم و ازم خواست باهاش بازی کنم. منم از روزه قبلش بخاطره شنیدن صدای بچه هایی که تو کوچه با سروصدا بازی می کردن حالم گرفته بود.رو تختم دراز کشیده بودم و چشمام بسته بود.صدای قدم های مادرمو و همراه با غرغر شنیدم:

-راحیل راحیل کجایی؟

صدای مادر نزدیک تر شد:

-راحیل اینجا چی کار میکنی با اجازه ی کی وارده این اتاق شدی ؟ مگه صد دفعه نگفتم بهت تو این اتاق نباید بیای... چی دارم میگم آخه مگه تو میفهمی ! برو بیرون مامان جان برو بازی تو بکن قبل از اینکه بیدار کنی داداشتو.

صدای بدو بدو کردن راحیلو و پشت بندش صدای مادرمو شنیدم که انگار با کسی تلفنی صحبت میکرد:

-طاهره جون گوشی دستته ؟؟؟

-چی بگم عزیزم...موندم چیکار باید با این بچه بکنم؟!ای کاش راحیل بزرگتر بود اونوقت نگه داری از این بچه آسون تر بود واسم...بخدا طاقت دیدن بچمو تو این وضع ندارم میترسم بزرگ تر شه به راحیل و بچه های اطرافش حسودی کنه یا پرخاشگربشه،دلم نمیخواد حسرت چیزی رو بخوره ... این بلا چی بود سرم اومد ؟!!!!

صدای بسته شدن در باعث شد دیگه چیزی از حرفای مادرم نشنوم.با خودم فکر کردم یعنی من اینقدر حقیر شده بودم که به خواهر خودم حسودی کنم یا نگه داری از من اینقدر سخت بود؟از خودم متنفر شدم که باعث شدم مادرم اینقدر غصه دار بشه ،دلم میخواست دیگه جلو چشمشمون نباشم .

فردای اونروز آقا جون آمد دیدنم ومنم کسی رو بهتر از آقا جون نمیشناختم که بتونم راحت باهاش حرف بزنم.اون تنها کسی بود که به حرفهام گوش می کرد و با دید ترحم بهم نگاه نمی کرد.منم همه چی رو براش تعریف کردم گفتم چقدر حس اضافی بودن دارم. آقاجونم ازم خواست واسه مدتی برمو باهاش زندگی کنم!همون روز خانوادم و در جریان قرار داد و با مخالفت شدید پدرم روبه رو شد، مادرم فقط گریه می کرد ولی آقاجون یه مرد دنیا دیده بود که به راحتی عقب نمی کشید شاید محکم بودن الانمو از آقاجون یاد گرفتم.بالاخره اونروز به هر مصیبتی که بود خانواده ام راضی شدن که برای مدتی به منزل آقا جون برم.خوب دلیل راضی شدن پدرمو فهمیدم پدرم معتقد بود آقاجون سن و سالی ازش گذشته و قطعاً نمی تونه منو تحمل کنه مخصوصاً با این مشکلی که دارم.اما پدرم اشتباه می کرد من الان 11 ساله که از خونه مون فراریم و تنها جایی که آرامش دارم منزل آقاجونه.

آقا جون ازم پرستاری نمی کرد اتفاقاً خیلی بهم سخت می گرفت؛ مجبورم می کرد خودم کارهامو به تنهایی انجام بدم تا بتونم از پس مشکلاتم بربیام.در واقع یک سال اول به همین منوال گذشت با اینکه سخت بود ولی من دوست داشتم. احساس ناتوان بودنم کاملاً از بین میرفت وگاهی یادم میرفت با بقیه فرق دارم .توی اون یکسال من به اندازه ی ده سال بزرگتر شدم. آقا جون خیلی چیزارو یادم داد،اول از همه صبوری کردن در برابر مشکلاتم،یادم داد فرار نکنم یادم داد زندگی کنم اعتماد به نفس داشته باشم ... در یک کلمه یاد گرفتم مرد باشم.

زندگیه در کناره آقاجون خیلی برام خوب بود.هر ماه یکبار به خانه ی سالمندان سرمیزدیم گاهی هم بهزیستی و پرورشگاه ها... همه جور آدمی رو نه با دیدن بلکه با حس و دلم شناختم.

الان که به گذشته فکر میکنم میبینم که چقدر خوب شد که به خونه ی آقاجون یه جورایی پناه بردم.عاشق اون خونه ی قدیمی شدم با اون حوض گرد آبی وسط حیاط و اون سبک قدیمیش اون ماهی های نارنجی که تو شب انگار دارن به دور ماه که داخل آب سایه انداخته طواف میکنن ویه ساختمون آجر نمایه بزرگ یک طبقه با پنجره های طویل و آبی رنگ داخل خونه که به سادگی و سبک ستنی چیده شده حیف که دیگه نتونستم این خونه رو ببینم این تصویری که تو ذهنم نقش بسته تنها مال روزهای قبل از نابیناییمه ولی آقا جون برام تعریف کرده که اینجا هنوزم همون شکل سابقه...

*** *** *** ***

گام دوم

چشمهام بسته بود که راحیل در زد و اومد تو اتاقم،از صداش فهمیدم که متوجه بیداریم نشده:

-مامان ... خوابه همین الان که نمیان بزار یکم بیشتر بخوابه .

صدای مادرمو از فاصله ی دور شنیدم:

-باشه توهم بیا بیرون کمتر سرو صدا کن.

صدای چشم گفتن راحیل و همزمان با بسته شدن در شنیدم.اخلاق مادرم بعد از گذشت این همه سال هنوز تغییری نکرده بود، پلک هامو باز کردم هرچند فرقی هم نمیکرد واسه منی که همه چیز برام سیاه بود.نیم خیز شدمو تکیه دادم به تاج تخت دستمو روی میز کناره تختم کشیدم مطمئناً سرجاشه دستم که بهش خورد لبخند زدم.آرامش من خلاصه می شد تو یه شی کوچیک ؛ساز دهنیمو به لبهام نزدیک کردمو توش دمیدم.صدای روح نوازش قلبمو لبریز از آرامش کرد.با حس لرزیدن گوشیم داخل جیب شلوارم دست از زدن کشیدمو دستمو داخل جیبم فرو بردم.دکمه های گوشیمو لمس کردم و دکمه ی تماس رو فشردم و گوشی به گوشم چسبوندم. صدای گرم و دوست داشتنی آقاجون باعث شد از ته دل لبخند بزنم.

- پهلوان من حالش چطوره؟

با سرحالی جواب دادم:

-سلاااااام به آقاجون خودم ...خوبم شما چطورید؟

-علیک سلام پسرم...منم خوبم ، چه خبر؟ خوش میگذره ؟؟؟

با ناراحتی گفتم:

-نه اصلاً بدون شما همه چیز برام خسته کننده اس.

صدای توبیخ کننده شو شنیدم:

-باز تو از این حرفا زدی؟

نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم غمو از صدام دور کنم:

-چشم آقاجون دیگه نمیزنم ، راستی از جیسون چه خبر اذیتتون نمیکنه؟؟؟

آقاجون تک خنده ای کرد :

-نه بابا چه اذیتی اتفاقاً از بچه ی آدمیزاد هم آرومتره بیچاره از صبح کز کرده یه گوشه ، کی برمیگردی؟

- آقاجون مواظبش باش تا فردا آزاد بشم بیام.

باز نتونستم جلوی زبونمو بگیرم از پشت تلفن هم می تونستم تصور کنم که آقاجون از حرفم دلخور شد،خیلی رو این مسئله حساس بود دوست نداشت دیدم نسبت به خانواده ام خراب بشه اما من نمی تونستم واقعاً کنار اومدن با خانواده ام ازم ساخته نبود.

-مواظب خودت باش پسرم.

چشم آرومی گفتم وخدا حافظی کردم.میدونستم بخاطر افسردگی این دو روزی که اینجام توسط آقا جون توبیخ می شم و باید یه روز کامل بدون کمک جیسون سرکنم تا به گونه ای تنبیه بشم.ولی برام مهم نبود من اینجا آروم نبودم و احساس غریبی و اضافه بودن می کردم.هیچ چیزی هم نمی تونست آرومم کنه.

از روی تختم بلند شدمو رفتم سمت کمد لباسهای رنگارنگی که مادر برام میخره ومن هیچ وقت نپوشیدم مطمئنم بینشون لباس تیره پیدا نمیشه خوشبختانه آقاجون به رنگ لباسام خرده نمی گرفت و من تنها رنگی که دوست داشتم و می پوشیدم رنگه مشکی بود. از بیرون سرو صدا میاد احتمالاً مهمون ها آمدن میخواستم به تختم برگردم که صدای پا شنیدم و بعدش هم صدای راحیل که داشت اجازه میگرفت بیاد داخل،با بی میلی جوابشو دادم:

-بفرمایید.

راحیل-داداش مامان میگه مهمونا اومدن نمیای پایین ؟؟؟

-چرا الان میام.

من منی کرد:

-د...داداش میخوای بمونم کمکت کنم؟

-نه.

محکمی گفتم تا زودتر از اتاقم بره بیرون،همینه دیگه نمی تونن درک کنن که من بعد از سیزده سال می تونم خودم راه برم بدون اینکه زمین بخورم میتونم زندگی کنم بدون کمک کسی،زندگی با یه مرده نظامی (آقاجون ) باعث شد محکم بودنو یاد بگیرم.اما خانواده ام نمیخوان باور کنن فقط میخوان به دید یه آدم اضافی و قابل ترحم نگاهم کنن کسیکه احتیاج به کمک داره کسیکه باید دستشو بگیرن و اینطرف و اونطرف ببرنش اما من نمیخوام چون اینطوری نیستم محاله از کسی کمک بخوام محاله...

حس کردم راحیل از اتاقم بیرون رفت.دستی به یقه ی لباسم کشیدم ؛ از رو میزتوالت شونه مو پیدا کردم وموهام روبه بالا شونه زدم.وقتی مطمئن شدم سرو وضعم مناسبه از اتاق خارج شدم.مثله همیشه قدم هام و تو دلم میشمردم تا رسیدم به4تا پله ای که از حال به پذیرایی میرفت داشتن حرف میزدن که یه دفعه ساکت شدن اصلاً از این وضعیت و این سکوت خوشم نیومد،صدای مادر افکارمو بهم ریخت :

- رایمون جان.

-داداش روبه روت از چپ به راست داخل پذیرایی هستیم.

اما من خوب می دونستم کجان به لطف آقاجون و یه سری تنبیهات به راحتی جای کوچکترین صدا رو تشخیص میدادم.اینبارم قبل از اینکه راحیل بگه میدونستم کدوم طرفم هستن.چند پله ی باقی مونده رو پایین اومدم و با قدم هایی محکم به سمتشون رفتم.درست در دو سه قدمی دکتر ایستادمو دستمو به سمتش دراز کردم:

-خوش آمدید دکتر.

صداش پُر از تعجب بود:

-ممنون رایمون جان.

صدای ظریفی که میشد گفت متعلق به یه خانم 45 ساله اس از کنارش شنیده شد:

-خوبی پسرم؟ماشالا چقدر بزرگ شدی؟

نگاهمو که همیشه روی زمین بود به سمتی که صدارو شنیده بودم گرفتم و خیلی خشک گفتم :

-ممنون.

صدای مادرمو شنیدم:

- رایمون جان آرش و آرام جان رو که یادت هست؟

وبعد دو نفر یک صدا گفتن :

-خوشبختم.

شاید بهتره بگم به نظرم از قصد اینکارو کردن تا نفهمم کدومشون کجان اما من تیز تر از این حرفا بودم اول به سمت صدای ظریف و دخترونه که شنیده بودم برگشتم باهام چند قدمی فاصله داشت و درست سمت راستم ایستاده بود.سنگینی نگاهش کاملاً احساس می شد.بدون اینکه به سمتش برم سرمو برگردوندمو جوابشو با یه پوزخند دادم:

-همچنین خانم.

و بعد به سمت راحیل که پشت سرم ایستاده بود برگشتم میدونستم پسره اونجاس و از اینکه راحیل کنارش بود هیچ خوشم نیومد:

-از آشنایی با شما هم خوشبختم آرش.

با اینکه نمی دیدمشون اما کاملاً برام واضح بود که همشون تعجب کردن حتی خانواده ی خودم؛روی یکی از کاناپه ها که نزدیکم بود دست کشیدمو نشستم و با خونسردی دعوت به نشستن کردم.چند دقیقه ای که گذشت صدای همسره آقای شمسو شنیدم:

-رایمون جان آخرین باری که دیدمت موسسه می رفتی الان چطور بازم میری؟

نیش کلامشو به وضوح حس کردم اما نگذاشتم این موضوع اذیتم کنه:

-بله هنوزم میرم.

-درستو چیکار کردی؟هرچند حقم داری اگه ادامه نداده باشی!

پوزخندی تو دلم بهش زدم و جواب دادم:

-فوق لیسانس روانشناسی دارمو یک ساله تو آموزشگاه نابینایان تدریس میکنم.

با صدایی که تعجب ازش میبارید گفت:

-جداً؟؟؟

بعد انگاری مادرمو مخاطب قرار داد:

-اعظم جون نگفته بودی!

صدای مادرم لرزید؛می تونستم تصور کنم شوکه شده خانواده ی من حتی از تموم شدن درسمم خبر نداشتن واقعاً جای تعجب داشت.طاهره خانم(همسر دکتر شمس)منتظر جواب مادرم نموند و دوباره منو مخاطب قرار داد:

-به سلامتی کدوم دانشگاه درس خوندی؟؟؟

-دانشگاه (...).

حس کردم زبونش بند اومد معلومه نبایدم باورش بشه من تو یکی از بهترین دانشگاه ها که از قضا ربطی به نابینایان نداشته درس خوندم،صدای آرام توجهمو جلب کرد:

-اون وقت درس خوندن با این وضعیت براتون سخت نبود ؟؟؟

لحنش پُر از کنایه بود لبهام به پوزخندی از هم کش اومدن و جواب دادم :

-یه چیزیو همیشه به شاگردام میگم اونم اینه که آدما اگه بخوان درس بخونن و پیشرفت کنن هیچ چیزی مانعشون نمیشه حتی نابینا بودن،پس برای منم سخت نبود.

-اوم ...بله حق با شماست.

صدای در خونه مانع ادامه ی صحبتمون شد.پدرم اومده بود از همون بدو ورودش شروع به خوش وبش با مهمون ها کرد با ورود پدر دیگه کسی روی صحبتش با من نبود و این خیلی عالی بود.هم صحبتی با آدم های کوته فکر خیلی خسته کننده اس برام و من ترجیح می دم بجای هم کلام شدن باهاشون وقتمو جوره دیگه بگذرونم.مثلاً با جیسون...که هنوز یه روز نشده دلم براش تنگ شده…خیلی خوب یادمه تولده هجده سالگیمو،تولدی که آقاجون با دادن کادوش واقعاً غافلگیرم کرد.اون جیسون رو بهم هدیه داد یه سگه خوش استیل که از دست کشیدن روی تنش فهمیدم چقدر بزرگ و ورزیده اس،یکی از دوستان آقا جون از اروپا به هزار بدبختی آورده بود.اسمش جیسون بود و قرار بود به گفته ی آقاجون سگ راهنمام باشه چون مخصوص افراد نابینا تربیت شده بود!خیلی دوست داشتم یه روزی ببینم چه شکلیه اما!!!بازم آقاجون برام تعریف کرد جیسون من یه سگ نره قدش 60سانتی متره و وزنش 39 کیلوگرم بدنش سفیده و خاکستریه چشماش آبیه یخیه شاید بهتره بگم چشماش مثل چشمان من یخی یخیه!!!!! وقتی نزدیک یکسالش بود پیشم اومد و الان حول و حوش هفت هشت ساله که دارمش.از اونموقع به بعد جیسون شد راهنما دوست و همدم من،با وجودش رفت و آمد برام آسون تر شد و دیگه نیاز نبود اون عصای سفیده مسخره رو دستم بگیرمو کورمال کورمال راه برم.اوایل خیلی باهاش به مشکل برمی خوردم مامور بهم گیر میداد و کلی مشکلات دیگه که خوشبختانه بدون اینکه بفهمم چجوری آقاجون برام حلشون کرد.ولی با اینحال هنوز اجازه ی بردنش به موسسه رو ندارم خوب بالاخره از نظر اسلام جیسون یه سگه و نجس.پس منم اسراری نکردم باهام تا موسسه میاد و جلوی نگهبانی پیش نگهبان ورودی که مرد مسُن و خون گرمیه تا برگشتن من می مونه.

صدای خداحافظی بقیه نذاشت بیشتر از این تو خیالاتم غرق بشم،حواسم جمع دور و برم شد.صدای پدرم میاد که میگه:

-خیلی خوش آمدید بازم تشریف بیارید.

*** *** ***

-کیه ؟؟؟

*** *** *** ***